ذوقی چنان ندارد بی دوست زندگانی                         دودم به سر برآمد زین آتش جوانی

ای بر در سرایت غوغای عشق بازان                         همچون برآب شیرین آشوب کاروانی

تو فارقی وعشقت بازیچه می نماید                              تا خرمنت نسوزد احوال ما ندانی

شهرآن توست وشاهی فرمای هرچه خواهی           گر بی عمل ببخشی ور بی گنه برانی

بسم از هوا گرفتم که پری نماند و بالی                 به کجا روم زدستت که نمیدهی مجالی

نه ره گریز دارم نه طریق آشنایی                           چه غم اوفتاد به ایران که تواند احتیالی

چه خوشست درفراقی همه عمر صبرکردن              به امید آن که روزی به کف افتد وصالی

به تو حاصلی ندارد غم روزگار گفتن                    که شبی نخفته باشی به درازای سالی

غم حال دردمندان نه عجب گرت نباشد              که چنین نرفته باشد همه عمر برتو حالی

سخنی بگوی با من که چنان اسیر عشقم           که به خویشتن ندارم ز وجودت اشتغالی